Marokko 2014-6
Door: Marijke
Blijf op de hoogte en volg Ernst & Marijke
18 Februari 2014 | Marokko, Akka
Marokko 2014. 6
Akka, 18 februari 2014.
Alweer een week verder. We hebben het zuidelijkste puntje gehad: Assa, en zijn dus nu in feite op de terugweg. Maar die mag nog wel een tijdje duren.
Maar goed, alles even chronologisch. Nadat we uit Agadir vertrokken reden we richting Sidi Wassay Beach. Een plek waar we drie jaar geleden heel lekker hadden gestaan aan de kust. Maar daar nu aangekomen schrokken we ons een hoedje: rijen campers, meest Fransen. Je vraagt je af of er in Frankrijk nog wel een gepensioneerde thuis is gebleven!! Maar toch was het wel weer lekker, genieten van de zon, wat boeken lezen. Vervolgens via Tiznit naar Sidi Ifni, ook weer aan de kust. De route was prachtig, mooie berglandschappen met daartussen in grote velden met bloeiende cactussen. Op één van de vorige etappes hadden we trouwens enorme velden vol met pompoenen gezien.
In Sidi Ifni aangekomen weer dezelfde schok: honderden, misschien wel duizenden campers op de vele campings. Eigenlijk niet leuk meer, het liefst wil je de enige zijn die rondreist, maar dat is natuurlijk onzin. Wat wel heel leuk was op deze camping: er was een zeilmakers werkplaats die ter plekke een hoes voor je camper kon maken, als je dat wilde. Blijkbaar wilden veel mensen dat, ze hadden het druk. Onderweg hadden we veel campers gezien die een mooie schildering op hun camper hadden laten maken. Hier in Sidi Ifni kwam ook een schilder bij ons met de vraag of we belangstelling hadden. En dat hadden we eigenlijk wel. Hij maakte er een mooi kunstwerk van: een oaselandschap met woestijn, palmen etc. Een landschap zoals we zelf ook beleefd hadden. Ik vroeg hem of hij onze camper er niet in kon schilderen, dat vond hij ook wel een grappig idee en het resultaat kun je op de foto zien. We kijken er zelf met plezier naar.
Van de kust gingen we weer landinwaarts naar Guelmin, bekend om de kamelenmarkt, nou ja, dromedarissen. Wat zijn dat trouwens mooie dieren. We zien ze regelmatig in het landschap staan. Een keer stak er een groep van wel 50 dromedarissen voor ons de weg over, er zaten ook veel jonkies bij. Een schitterend gezicht. Die kamelenmarkt in Guelmin stelde trouwens niets voor.
Onze volgende camping was in Abeinou, even buiten Guelmin. Er waren daar ook thermaal baden, gescheiden voor mannen en vrouwen maar van 19.00 tot 20.00 uur mocht er gemengd gebruik van gemaakt worden. Het was erg lekker, maar het bad zelf stelde wederom niet veel voor, erg kaal, slechte sanitaire voorzieningen. Het deed ons aan een Sienemarnefilm denken die we in het verleden ooit gezien hebben.
Van Guelmin verder naar het zuiden landinwaarts tot in Assa. De route was weer erg mooi, een woestijnlandschap met oases en in de verte een bergketen waar we doorheen moesten via een hoog gelegen col.
Alle steden lijken erg op elkaar: bij de entree is steevast politiecontrole. Maar de politiemannen zijn altijd heel vriendelijk en deze agent bood ons zelfs aan om maar bij het politiebureau te gaan staan. Maar we hadden een camping op het oog buiten de plaats zelf.
Eerst kom je vervolgens in een stad via een heel super brede weg waar geen kip te bekennen is. In het centrum zie je aan beide kanten van de weg allemaal kleine winkeltjes waar je van alles kunt kopen (uiteraard behalve alcoholische dranken).Een baguette kost 1,5 dirham (12,5 cent) en een kilo sinaasappelen 5 Dirham (45 cent). De slager haalt ter plekke je rundvlees door de gehaktmolen. Ook kalkoenvlees hebben we al een aantal malen gegeten, lekker.
Maar goed, we zochten onze camping zo’n 6 km buiten het stadje. Daar aangekomen zag het er allemaal nogal verlaten uit. Er bleek wel een wachter te zijn die ons binnen liet. We waren de enigen. Wel weer een verademing na de drukte aan de kust. Er bleek echter geen stroom en geen stromend water te zijn. Wel waren er putten waar we water uit konden halen. Het was een heel idyllisch plekje: een oase vol palmbomen. De bewaker was een heel olijke man die alleen maar Arabisch sprak. We maakten uit zijn verhaal op dat hij ons thee aan bood. Ok, thee dan maar weer. Het is een heel uitgebreid ritueel voor zo’n bakje thee klaar is. Hij ratelde maar door in het Arabisch en we begrepen er niets van. Intussen was er een familie uit Assa gekomen die daar de zondagmiddag ook door wilde brengen. Zij spraken Frans, dus dat hielp. Er volgde een geanimeerde middag en we werden uitgenodigd om de volgende middag couscous bij hen in Assa te komen eten. Lekker. We spraken een tijd af: wij begrepen deux heures et demi (14.30 uur) maar het bleek later douze heures et demi (12.30 uur) te zijn.
De volgende dag kwam onze bewaker steeds naar de camper toe en ratelde maar door waarbij hij telefoongebaren maakte. We snapten er niets van. Achteraf bleek hij gebeld te zijn waar we bleven. In elk geval hebben we toch heerlijke couscous gegeten. Dat blijkt trouwens een maaltijd te zijn die normaal gesproken alleen op vrijdag wordt klaar gemaakt. We hadden dat ook al op menukaarten in restaurants zien staan: Vendredi couscous. Na de maaltijd zijn we met de vrouw des huizes en haar zoon een aantal bezienswaardigheden in de stad gaan kijken. Bij het afscheid nemen gaf ze me een armband als herinnering. Een heel lief gebaar.
Het weer was trouwens ook omgeslagen: er woei een harde koude wind.
Vandaag, dinsdag 18 februari, is de wind weer gaan liggen en schijnt de zon weer lekker. We hebben onze weg vervolgd, na een hartelijk afscheid van onze olijke Arabisch ratelende wachter. Hij had ons ook zijn woning laten zien: je houdt het niet voor mogelijk, zo primitief. Maar hij bleef er vrolijk onder. Ook het huis waar we couscous aten was zeer sober ingericht. Wat een verschil met Europa. Maar wat een hartelijkheid en gastvrijheid overal. Daar kunnen wij weer heel wat van leren.
Onze route leidde vandaag weer door een steenwoestijn. Onder weg in Foum el Hisn was er markt waar zo te zien haast alleen maar vrouwen waren in kleurige doeken gewikkeld. Hier in Akka staan we op een grote camping met plek voor 210 campers, er staan er maar negen! We hebben er lekker de was kunnen laten wapperen.
Groetjes en tot de volgende keer.
Marijke
Akka, 18 februari 2014.
Alweer een week verder. We hebben het zuidelijkste puntje gehad: Assa, en zijn dus nu in feite op de terugweg. Maar die mag nog wel een tijdje duren.
Maar goed, alles even chronologisch. Nadat we uit Agadir vertrokken reden we richting Sidi Wassay Beach. Een plek waar we drie jaar geleden heel lekker hadden gestaan aan de kust. Maar daar nu aangekomen schrokken we ons een hoedje: rijen campers, meest Fransen. Je vraagt je af of er in Frankrijk nog wel een gepensioneerde thuis is gebleven!! Maar toch was het wel weer lekker, genieten van de zon, wat boeken lezen. Vervolgens via Tiznit naar Sidi Ifni, ook weer aan de kust. De route was prachtig, mooie berglandschappen met daartussen in grote velden met bloeiende cactussen. Op één van de vorige etappes hadden we trouwens enorme velden vol met pompoenen gezien.
In Sidi Ifni aangekomen weer dezelfde schok: honderden, misschien wel duizenden campers op de vele campings. Eigenlijk niet leuk meer, het liefst wil je de enige zijn die rondreist, maar dat is natuurlijk onzin. Wat wel heel leuk was op deze camping: er was een zeilmakers werkplaats die ter plekke een hoes voor je camper kon maken, als je dat wilde. Blijkbaar wilden veel mensen dat, ze hadden het druk. Onderweg hadden we veel campers gezien die een mooie schildering op hun camper hadden laten maken. Hier in Sidi Ifni kwam ook een schilder bij ons met de vraag of we belangstelling hadden. En dat hadden we eigenlijk wel. Hij maakte er een mooi kunstwerk van: een oaselandschap met woestijn, palmen etc. Een landschap zoals we zelf ook beleefd hadden. Ik vroeg hem of hij onze camper er niet in kon schilderen, dat vond hij ook wel een grappig idee en het resultaat kun je op de foto zien. We kijken er zelf met plezier naar.
Van de kust gingen we weer landinwaarts naar Guelmin, bekend om de kamelenmarkt, nou ja, dromedarissen. Wat zijn dat trouwens mooie dieren. We zien ze regelmatig in het landschap staan. Een keer stak er een groep van wel 50 dromedarissen voor ons de weg over, er zaten ook veel jonkies bij. Een schitterend gezicht. Die kamelenmarkt in Guelmin stelde trouwens niets voor.
Onze volgende camping was in Abeinou, even buiten Guelmin. Er waren daar ook thermaal baden, gescheiden voor mannen en vrouwen maar van 19.00 tot 20.00 uur mocht er gemengd gebruik van gemaakt worden. Het was erg lekker, maar het bad zelf stelde wederom niet veel voor, erg kaal, slechte sanitaire voorzieningen. Het deed ons aan een Sienemarnefilm denken die we in het verleden ooit gezien hebben.
Van Guelmin verder naar het zuiden landinwaarts tot in Assa. De route was weer erg mooi, een woestijnlandschap met oases en in de verte een bergketen waar we doorheen moesten via een hoog gelegen col.
Alle steden lijken erg op elkaar: bij de entree is steevast politiecontrole. Maar de politiemannen zijn altijd heel vriendelijk en deze agent bood ons zelfs aan om maar bij het politiebureau te gaan staan. Maar we hadden een camping op het oog buiten de plaats zelf.
Eerst kom je vervolgens in een stad via een heel super brede weg waar geen kip te bekennen is. In het centrum zie je aan beide kanten van de weg allemaal kleine winkeltjes waar je van alles kunt kopen (uiteraard behalve alcoholische dranken).Een baguette kost 1,5 dirham (12,5 cent) en een kilo sinaasappelen 5 Dirham (45 cent). De slager haalt ter plekke je rundvlees door de gehaktmolen. Ook kalkoenvlees hebben we al een aantal malen gegeten, lekker.
Maar goed, we zochten onze camping zo’n 6 km buiten het stadje. Daar aangekomen zag het er allemaal nogal verlaten uit. Er bleek wel een wachter te zijn die ons binnen liet. We waren de enigen. Wel weer een verademing na de drukte aan de kust. Er bleek echter geen stroom en geen stromend water te zijn. Wel waren er putten waar we water uit konden halen. Het was een heel idyllisch plekje: een oase vol palmbomen. De bewaker was een heel olijke man die alleen maar Arabisch sprak. We maakten uit zijn verhaal op dat hij ons thee aan bood. Ok, thee dan maar weer. Het is een heel uitgebreid ritueel voor zo’n bakje thee klaar is. Hij ratelde maar door in het Arabisch en we begrepen er niets van. Intussen was er een familie uit Assa gekomen die daar de zondagmiddag ook door wilde brengen. Zij spraken Frans, dus dat hielp. Er volgde een geanimeerde middag en we werden uitgenodigd om de volgende middag couscous bij hen in Assa te komen eten. Lekker. We spraken een tijd af: wij begrepen deux heures et demi (14.30 uur) maar het bleek later douze heures et demi (12.30 uur) te zijn.
De volgende dag kwam onze bewaker steeds naar de camper toe en ratelde maar door waarbij hij telefoongebaren maakte. We snapten er niets van. Achteraf bleek hij gebeld te zijn waar we bleven. In elk geval hebben we toch heerlijke couscous gegeten. Dat blijkt trouwens een maaltijd te zijn die normaal gesproken alleen op vrijdag wordt klaar gemaakt. We hadden dat ook al op menukaarten in restaurants zien staan: Vendredi couscous. Na de maaltijd zijn we met de vrouw des huizes en haar zoon een aantal bezienswaardigheden in de stad gaan kijken. Bij het afscheid nemen gaf ze me een armband als herinnering. Een heel lief gebaar.
Het weer was trouwens ook omgeslagen: er woei een harde koude wind.
Vandaag, dinsdag 18 februari, is de wind weer gaan liggen en schijnt de zon weer lekker. We hebben onze weg vervolgd, na een hartelijk afscheid van onze olijke Arabisch ratelende wachter. Hij had ons ook zijn woning laten zien: je houdt het niet voor mogelijk, zo primitief. Maar hij bleef er vrolijk onder. Ook het huis waar we couscous aten was zeer sober ingericht. Wat een verschil met Europa. Maar wat een hartelijkheid en gastvrijheid overal. Daar kunnen wij weer heel wat van leren.
Onze route leidde vandaag weer door een steenwoestijn. Onder weg in Foum el Hisn was er markt waar zo te zien haast alleen maar vrouwen waren in kleurige doeken gewikkeld. Hier in Akka staan we op een grote camping met plek voor 210 campers, er staan er maar negen! We hebben er lekker de was kunnen laten wapperen.
Groetjes en tot de volgende keer.
Marijke
-
18 Februari 2014 - 23:25
Frank En Ellie:
Leuke avonturen en ontmoetingen maken jullie mee. Als ik die schildering op jullie camper zie, kan ik me zo voorstellen, dat jullie in een stripverhaal leven. Blijf genieten. Groetjes -
19 Februari 2014 - 07:49
Rikste:
Hoi!
Leuk verhaal weer en prachtige foto's!
Liefs Rikste -
19 Februari 2014 - 09:55
Mia:
Jullie vermaken je opperbest zo te lezen. Leuke foto's en wat een gastvrijheid. Hoe kan het dan toch dat marokkanen in nederland zo'n slecht imago hebben, vraag je je af. -
19 Februari 2014 - 09:55
Anneke:
Hoi "oude" hippies,
Leuk hoor die schildering op de auto, doet me denken aan, toen ik ooit begin 70-er jaren een oude VW kever cabriolet had, waar ik bloemetjes op had geplakt, ik voelde me een echte hippie.
Jullie brengen het "hippieleven" echt in praktijk!
Nog een fijne tijd!
groet Anneke -
19 Februari 2014 - 09:55
Mia:
Jullie vermaken je opperbest zo te lezen. Leuke foto's en wat een gastvrijheid. Hoe kan het dan toch dat marokkanen in nederland zo'n slecht imago hebben, vraag je je af. -
19 Februari 2014 - 18:49
Chelly Six Dijkstra:
Gaaf, dat schilderij op de bus, zeker met dat verhaal er bij. Een mooi souvenir!
Bijzonder om zo Marokkanen in hun eigen omgeving te ontmoeten. Van huis uit dus een gastvrij volk.
Jammer dat we hier vaak zulke nare verhalen over ze horen.
Wat zullen jullie straks weer moeten wennen aan het leven in Nederland. Een wereld van verschil!
Geniet nog maar weer. Doeg!
Six en Chelly -
20 Februari 2014 - 10:19
Willy:
Mooi verslag,leuke schildering,ik zou maar rustig aandoen met de terugreis hier is het grijs en koud veel reisplezier groetjes. -
21 Februari 2014 - 11:46
Karin :
Dag,
De Marokkanen hebben toch geen slecht imago in Nederland dan de slechteriken daargelaten net als in iedere cultuur / plezier land heb l
je toch rotte appels?sommige culturen zeer veel rotten en dat wordt dan weer ondeezocht hoe dat to stand komt.pl Denk aan de Marokaanse loverboy die zich geld verschaft om meisjes gedwongen te laten prostitueren. De Marokkanen niet alleen er zijn types die slaan uit kinderen,vrouwen mannen dieren een soms geweldig slaatje Met Dutroux zijn toch niet alle Belgen beesten?
Tja het is vakantie hier bijna de crocus vakantie tegenwoordig voorjaars vakantie genaamd
Bij een boek van Finn en misschien was het boek van Isis staan plaatjes waarvan je het klepje moet openen , met het zicht op de grote schuur zegt Finn elke keer oma Marijke
Al vroeg een gevoel voor vastgoed .immers
het kleine schuurtje van mij als malle grietje noemt hij niet ( ja hoor ik ben weer begonnen) we hebben een neef in de familie die op de Quote 500 nogal hoog in de lijst staan. Die kant heb ik niet geërfd heel jammer ikmben meer van het uitgeven ipv vermeerderen van het geld
Doe wel mee met goede doelen postcode loterij Staatsloterij
Hou me steeds voor ogen dat de giften voor goede doelen zijn en niet om te winnen immers dan zou ik een deel daarvan aan goede doelen schenken echter het kost me moeite,
Ik val onder de categorie goede Nederlanders geloof ik zelfs een
mug breng ik naar buiten kan immers ook je voor ouder zijn volgens het boeddhisme? Krijg je nog wat mee van de Olympische spelen ? Wij wel en via Arjan nog speciale filmpjes nou ja die zie jullie later wel. Misschien heb je een Andere lijn van de social media met hen?
Ja veel ouderen hè op reis vind ook positief lekker op stap. Ina en ik waren een keer op Texel buiten het seizoen om nou veel ouderen met de caravan grijze postduiven maar ja wat is er mis mee. ik zie me nu al genoodzaakt zonder rugzak te reizen i.v.m. D rug
We zullen zien .....hoe het gaat lopen.
O ja de voorstelling van ISIs was zeer geslaagd Isis doet erg enthousiast mee vind het ook leuk om samen met de anderen dat te doen duwt nog een s anderen aan om het ook te doen.
Leuk hè doei alle2 denk erom het geen pakjes van vreemden mee nemen die je hier af moet geven controleer de ketting goed op inhoud hi hi
Ja er bestaan overal rotte appels in de n wereld 2 vriendinnen in Spanje hielpen een jonge man de weg te wijzen via een wegenkaart. Op hun auto stond for rent
Aan de andeee kant werd de tas uit de auto gehaald alles erin alles erin
Tja zo bereidwillig ze waren goede eigenschap
Doei xxx
-
21 Februari 2014 - 12:31
Karin:
Nog even de klier hier
Op mijn Facebook staat een filmpje man bijt hond interview
Ikke lookalike neem afscheid van Beatrix
Het lijkt op de sfeer van de kerst boodschap van de destijds koningin erg leuk
Gratis bioscoop -
21 Februari 2014 - 17:05
Karin:
Sip zeide net wanneer je googled Bea bedankt krijg je een versie te zien en op you tube Koningin Karin heeft een vriendin van mij erop gezet. Hoop dat het lukt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
