marokko 2014-1

Marokko 2014. 1.
Nador, 13 januari 2014.
Een week onderweg met belevenissen voor een maand!
De reis door Frankrijk verliep voorspoedig: na 4 halteplaatsen en een prachtige zonnige route door Frankrijk, kwamen we in de haven van Sète, Zuid Frankrijk, voor de oversteek naar Nador in het Noorden van Marokko, 250 km ten oosten van Tanger.
In de haven stonden heel veel busjes van Marokkanen, volgepakt met allerlei spullen, vooral veel fietsen. Ook waren er diverse campers van overwinteraars, vnl. Fransen. Er stond ook een enorme camper van een Duits stel, waar we later veel mee te maken kregen + een Duitse caravan. Die twee hoorden bij elkaar.
Het inschepen verliep redelijk vlot en we vertrokken vrijdagavond 10 jan. om 21 uur. Bij het inschepen vertelde men dat het schip eerst Barcelona zou aandoen, daarna Tanger en dan pas Nador. Verwachte aankomsttijd zondagavond 20.00 uur.
Aan boord waren heel veel Marokkaanse mannen die voortdurend met elkaar aan het woord waren op een vrij luidruchtige toon. De vrouwen vertoonden zich maar mondjesmaat. Er waren ook enkele gezinnen met jonge kinderen. Het was een heel groot cruiseschip maar wel met een wat vergane glorie: versleten stoelen in de Royal Lounge, waar je kon zitten, sleetse vloerbedekking in de hut. Er was een zelfbediening restaurant, een cafetaria en een chiquer restaurant. Gezien de ervaring op de boot naar Newcastle (torenhoge prijzen) hebben we dat niet aangedaan. Het eten in het zelfbediening restaurant was niet om lovend over naar huis te schrijven. Het was heel saai aan boord. Nergens klonk muziek, nergens was wat te beleven.
We maakten kennis met de Duitsers: Peter en In Sook (zij is van oorsprong Koreaanse) en Manfred en Christine. Zij gingen met nog een stel dat al in Marokko was een rondreis maken. Manfred maakte zich ernstig zorgen: hij had een verlopen pas meegenomen!! Super stom. Hij vreesde met dezelfde boot terug te moeten. Zij spraken geen Frans en mijn hulp werd ingeroepen om te tolken. Later hierover meer.
Intussen had het schip in Barcelona een aantal uren vertraging opgelopen en we kwamen dus veel later dan gepland in Tanger aan. Na het ontschepen van passagiers in Tanger werden reizigers voor Nador naar binnengeloodst. Tot het opeens stagneerde. De Marokkaanse mannen aan boord die naar Nador moesten, blokkeerden de ingang en eisten een vergoeding voor de opgelopen vertraging. Het ging er heftig aan toe. De onderhandelingen duurden uren. Het resultaat was dat alle reizigers voor Nador 25% van de ticketprijs terug zouden krijgen. Ook wij dus. Het betekende wel dat we uren in de rij moesten staan tussen steggelende mannen die voordringers heftig bejegenden. Eindelijk om 23.30 uur was ook onze ticket afgehandeld. Intussen zat Manfred nog met zijn paspoort probleem.
Het hoofd van de politie die erover ging, sprak beter Spaans dan Frans en weer werd ik als tolk opgeroepen. We gingen naar de kamer van de commissaris op het schip en hij vertelde hoe het probleem opgelost kon worden: wij (de drie campers) zouden als een toeristische groep van boord gaan. Dat moest lukken. Daarna moesten we naar het politiebureau in de haven van Nador, waar hij ook zou zijn. Dit speelde zich bij aankomst om 04.00 uur ’s morgens op 13 jan. af. Zo gezegd zo gedaan en gelukkig kon Manfred een formulier krijgen dat als paspoort kon dienen. In totaal hebben we door Barcelona en het protest in Tanger 8 uur vertraging gehad.
Het was in het holst van de nacht en we wilden gezamenlijk ergens bij de haven wachten tot het licht werd. Dat lukte niet. Er zwierven allerlei louche figuren rond. De vrienden die al in Marokko waren, hadden coördinaten opgegeven van een mooie camperplaats. Het was op de Tomtom een half uur rijden, dus daartoe besloten. Manfred en Christine reden met de caravan voorop, dan wij en dan Peter met zijn enorme grote wagen, een soort expeditie wagen. Zij hadden een ander navigatiesysteem dan wij. Onze Tom Tom gaf voortdurend andere richtingen aan dan zij reden, maar we moesten elkaar niet kwijt raken, dus wij volgden braaf, ondanks het dringende advies van onze “Eva”: keer om, keer om. We kwamen terecht op een heel smalle bergweg met allerlei haarspeldbochten, steeds maar omhoog. Op een gegeven moment was de weg half afgebrokkeld en half op de overgebleven helft van weg lagen bulten zand en grint. We vreesden dat de grote wagen van Peter er niet langs kon, maar hij verzekerde van wel: hij reed gewoon over die bulten heen. De weg liep al steiler omhoog. Het was er ook aardedonker. We passeerden een picknickplaats en we besloten daar halt te houden en te gaan slapen. Zo gezegd zo gedaan. We waren allemaal heel moe. Het was intussen 06.30 uur.
Bij het wakker worden zag Peter een hele bende apen (dezelfde als op Gibraltar: Makkaken) op het terrein. Ze waren weg toen wij wakker werden. Wel liep er een herder met zijn geiten en waren overal sporen van wilde zwijnen. Als we met z’n tweeën waren geweest, hadden we dit allemaal zeker niet aangedurfd. In de loop van de ochtend kwamen de andere vrienden, ook een Manfred en Sigrid, er aan. We waren ’s nachts zo’n 500 meter verwijderd van de door hen aangegeven plek. Maar dat liep nog wel steil omhoog.
We besloten de dag verder op de picknick plaats door te brengen. Er was intussen een Marokkaanse familie aangekomen die ons uitnodigde voor de thee. Ze hadden een picknick plaats gemaakt van mooie kleden en kussens en een vuur gemaakte voor het roosteren van vlees. Het waren twee broers van ongeveer 30 jaar, en de vrouw van een van hen en een jongetje van 3 jaar. Het verliep precies zoals in de reisboeken staat: eerst kregen we thee. Toen werd er een heerlijke soep geserveerd met brood en veel vlees: heerlijke gehaktballetjes en worstjes. Niet te geloven. Het was heel gezellig en er werden veel foto’s gemaakt. Toen we weg gingen hebben we ze wat geschenken gegeven: een Nederlands souvenir en een zak met kinderkleertjes. Ze bedankten ons er hartelijk voor en wij hen natuurlijk voor het heerlijke eten.
We besloten vervolgens toch naar de andere camperplaats te gaan: bij een ecologisch centrum met veel picknickplaatsen, boven op de berg met een prachtig uitzicht. Intussen was er een koude wind gaan waaien en we warmden ons met z’n achten in de camper van Manfred en Sigrid met heerlijke glühwein. Er werden veel reiservaringen uitgewisseld. Die drie stellen hadden elkaar ontmoet tijdens een camperreis naar China van een half jaar.
Vervolgens gingen we (het was intussen half vier) een tukje doen. Per slot was het een vermoeiende dag geweest. We waren net in de camper, toen het verschrikkelijk begon te regen en te waaien. Dat was niet wat we in Marokko verwachtten. Op dit moment, 18.45 uur, waait het nog wel heel erg, maar is het opgehouden met regenen. Het is wel aardedonker, hier boven op de berg. Maar in de camper is het knus!
Morgen gaan we verder naar nieuwe avonturen!!
14 januari 2014. Saidia. 21.00 uur. Na een stormachtige nacht vertrokken we in konvooi van de berg omlaag naar de grote supermarkt Marjane in Nador. Daar hebben we een “dongel” gekocht, zodat we 2 maanden internetverbinding kunnen hebben in de camper. Heel plezierig om af en toe met het thuisfront te Skypen en “Met het oog op morgen” te kunnen luisteren.
We hebben afscheid genomen van de Duitsers en zijn onze eigen weg gegaan. Deze eigen weg voerde ons langs de kust Oostwaarts via een heel leuk vissersdorpje Ras el Ma naar Saidia, waar we nu zijn. Het is er nu rustig, maar in de zomer is het hier heel erg druk. Appartementen worden bij de vleet gebouwd. Er is een mooie boulevard en we hebben een lekkere strandwandeling gemaakt. De temperatuur is nu zeer aangenaam. Kortom, we hebben er veel zin in!!
Groetjes
Marijke en Ernst.